'Ik begon aan iets wat mij onmogelijk leek. Mijn trauma’s verwerken, maar hoe doe je zoiets? Hoe moest ik mijn ervaringen delen en mij openstellen voor alles wat komen zou? Toch ben ik hieraan met frisse moed, maar ook wel met tegenzin begonnen. Gaandeweg besef ik dat ik al heel ver ben gekomen. De stille momenten in mij worden steeds minder. Aan alle kanten voel en zie ik dat ik nieuwe levenslust krijg. Steeds meer klaar voor nieuwe momenten, gedachten, gevoelens en voel ik me sterker worden. De weg hiernaartoe is lang, heel lang geweest maar ik sta aan het begin van iets heel moois. Verdriet heeft niet meer de overhand en mijn boosheid ebt langzaam weg. Ik mag niet meer zo streng zijn voor mezelf en dat besef ik  steeds meer. Dit alles was mij niet gelukt zonder deze groep en mijn eigen ik. Ik ben langzaam weer completer. Ik voel mij blij, blij met mijzelf en langzaam kruip ik uit de put. Hou moed, lieve dames, en vertrouw op jezelf en in je eigen kunnen, dan zal het uiteindelijk beter gaan. Ik voel dat alles een plekje krijgt. Vergeten doe ik het nooit maar er beter mee omgaan is wat ik heb geleerd.'

'Jaren heb ik rondgelopen in de GGZ. Ik heb allemaal etiketjes opgeplakt gekregen maar ook dingen geleerd. Met mijn seksueel misbruikervaringen kwam ik helaas niet verder. Via mijn wijkteammedewerker kwam ik in contact met de groep. Een groep die ik niet echt als hulpverlening heb ervaren.
Deze groep voelt als thuiskomen, met de begeleiders als warm vangnet. Zij zitten er niet met een houding van: ‘zo, dit fixen we wel even’. Hier geen protocollen, regeltjes en lijntjes. We zijn geen nummers maar mensen. Per individu tasten de begeleiders af wat kan en mag. Ze leven zich in, tonen gepaste emotie en empathie. Pushen een beetje waar nodig, maar trekken zich zo nodig weer terug. Ze durven onderwerpen te beroeren wetende dat ze ons op kunnen vangen als dat nodig is. Dit alles te samen maakt hen tot zoveel meer dan hulpverleners. Ik spreek voor mezelf, maar weet zeker dat het gedeeld wordt. De begeleiders zijn het lichtpuntje aan het einde van een lange donkere tunnel. Ik hoop dat ze dat nog voor heel veel vrouwen mogen zijn!'

'Ik was nog maar een jaar of vijf toen een buurman zich aan mij vergreep. Enkele jaren later werd ik gedwongen seksuele handelingen te verrichten bij mijn stiefvader. Traumatische gebeurtenissen, maar in de familie werd er niet over gepraat. Je omgeving ontkent dat er iets is gebeurd of steekt de kop in het zand. Tegen mij werd gezegd dat ik het had verzonnen en hun leven kapot maakte. Dan sta je dus helemaal alleen. Eenzaamheid is een groot probleem voor iedereen die zoiets overkomt.
Ik heb in de groep mijn eigen situatie leren begrijpen. Misbruik en mishandeling zijn de rode draad in mijn leven geweest, heb ik inmiddels ontdekt. Seksueel misbruik komt nooit zomaar uit de lucht vallen. Ik werd in  mijn jonge jaren vaak geslagen, er was sprake van emotionele verwaarlozing. Dat maakte me kwetsbaar.
Ik heb geleerd om voor mijzelf grenzen te stellen. De bijeenkomsten met de groep hebben meer voor me gedaan dan alle sessies met therapeuten. Mijn stem telt ook mee, weet ik nu. Ik heb eindelijk erkenning gevonden. Het lag dus niet aan mij! Dat laatste heb ik jarenlang gedacht. Mijn schuldgevoel is verdwenen. Het voelt als een bevrijding. Seksueel misbruik was geen rugzak die ik meedroeg, het was veel erger dan dat: een ketting om mijn benen. En die ketting is nu los.
Ik ben een ander mens geworden; ik wil niet meer iedereen pleasen, maar durf te zeggen wat ik denk. Ik geef meer tegengas. Vroeger was ik het pispaaltje. Nu denk ik meer aan mezelf en zeg wat ik wel of niet wil.'

'Ik zag het al voor me, allemaal vrouwen in een kring en dan moest ik maar even vertellen over mijn misbruik. Gelukkig had ik de moed om het toch te doen.
Nu achteraf kan ik vertellen dat ik zo vreselijk blij ben dat ik het gedaan heb. Had ik het maar jaren eerder gedaan.
Ik ben dankzij de groep een heel ander mens geworden. Ook dankzij mijzelf natuurlijk want ik ben diegene die er wat aan heeft gedaan.'

'Ik kon niet uit mezelf praten over mijn verleden. Bleef ermee rondlopen en dit maakte mijn leven niet beter. Opkroppen en wegduwen is makkelijk maar sloopt uiteindelijk je leven.
De confrontaties en gesprekken waren niet makkelijk maar wel nodig. Met ups en downs kwam ik er stukje bij beetje achter dat het eruit moest. Het resultaat was voor mij super.’